Edward Dwurnik w pracowni w Międzylesiu w 1966. Fot. Teresa Gierzyńska
Edward Dwurnik urodził się 19 kwietnia 1943 roku w Radzyminie koło Warszawy. W latach 1963-70 studiował malarstwo, grafikę i rzeźbę na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom obronił w 1970 roku w pracowni malarstwa profesora Eugeniusza Eibischa. Podczas studiów, w 1965 roku zetknął się z twórczością artysty samouka Nikifora Krynickiego. Zafascynowany kreską Nikifora przyjął metodą nazywaną w zachodniej historii sztuki „appropriation” zbliżony styl obrazowania, tworząc swoje pierwsze niezależne od toku studiów pejzaże miejskia.
Edward Dwurnik był artystą niezwykle płodnym. Jego dorobek liczy ponad 8 tysięcy prac na płótnie i ponad 20 tysięcy prac na papierze. Tworzył rozbudowane cykle malarskie. Na 1966 rok datowane są pierwsze prace z najstarszego, monumentalnego cyklu „Podróże autostopem” (1966-2018). To widoki miast z lotu ptaka.
Serie „Chwila” (1971-1974) i „Chmury” (1971-1972) zapowiadają słynnych „Sportowców” (1972-1992) – barwny i groteskowy portret Polaków epoki PRL-u. Równolegle do „Sportowców” powstają „Robotnicy” (1975-1991) — cykl dokumentujący walkę polskiego społeczeństwa z komunistyczną władzą. W latach osiemdziesiątych malarstwo Dwurnika staje się ekspresyjne, aestetyczne i politycznie zaangażowane. Takie są też kolejne cykle. „Droga na wschód” (1989-1991) upamiętnia stalinowskich zesłańców, a „Od grudnia do czerwca” (1990-1994) – ofiary stanu wojennego w Polsce. W latach dziewięćdziesiątych powstaje cykl „Błękitne” (1992-2018) — bliskie abstrakcji morskie pejzaże. W tym samym czasie artysta pracuje nad serią „Niech żyje wojna!” (1991-1993) krytykującą przemoc i fetyszyzację symboli militarnych. Pod koniec dwudziestego stulecia rozpoczyna najbardziej różnorodny zbiór „Dwudziesty trzeci” (1998-2018). Składają się na niego m. in. motywy i historia kultury żydowskiej, tematy muzyczne, fantastyczne pejzaże oraz kompozycje kwiatowe. W 2000 roku Edward Dwurnik postanawia zgłębić jeszcze jeden temat malarski — abstrakcję. W cyklu „Dwudziestym piątym” (2000-2018) rozwija metodę „action painting” Jacksona Pollocka. Przez całe życie Edward Dwurnik tworzy także olejne portrety różnych osób opatrzone odręcznym „komiksowym” opisem każdego modela.
Edward Dwurnik w pracowni w Międzylesiu w 1974. Fot. Teresa Gierzyńska.
Edward Dwurnik malował w ciągu dnia, wieczorami zaś rysował. Każdy z jego cykli malarskich znajduje odbicie w rysunkowych, graficznych, gwaszowych i kolażowych kompozycjach na papierze. Artysta skrupulatnie opisywał i katalogował swoje prace, nadając im kolejne numery porządkowe. Dla każdego cyklu prowadził oddzielny, odręczny spis. Dzieła na papierze, również numerował i opatrywał odpowiednimi oznaczeniami na odwrociu oraz autorskimi pieczęciami. Dzięki tej precyzji, dziś jesteśmy w stanie nie tylko zidentyfikować wszystkie prace artysty, lecz także prześledzić ich losy.
Edward Dwurnik zmarł 28 października 2018 w swoim domu na warszawskiej Sadybie. Przyczyną jego śmierci był nowotwór płuc. Pogrzeb Edwarda Dwurnika odbył się 5 listopada 2018 roku. Jest pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach obok Tomasza Stańki, którego muzykę bardzo cenił.
Do najważniejszych zbiorowych wystaw, na których były pokazywane prace Edwarda Dwurnika zaliczają się: „documenta 7” w Kassel (1982), „Nouvelle Biennale de Paris” w Grande Halle de la Vilette w Paryżu (1985), „Der Riss im Raum” w Martin-Gropius-Bau w Berlinie (1994-1995), „Uważaj wychodząc z własnych snów. Możesz się znaleźć w cudzych” w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, „Obok. Polska – Niemcy. 1000 lat historii w sztuce” w Martin-Gropius-Bau w Berlinie (2011) oraz „Future Present” w Schaulager w Bazylei (2015).